Bir zamanlar çeyiz diye sakladığım habersiz hayat yaralarının yanına küçük adımlarla yürümeye çalışıyorum şimdi. Korkarak , ağlayarak başladığım şu hayata umarsızca bakıyorum ya şu anda, ne desem boş.. Bu hale gelmeyi ben istemedim aslında. Biraz zaman biraz aşk sandıklarımız asıl cellatlarımız.

Büyüdükçe küçülen hayallerim , artan günahlarım vardı eklenen her yaşta. Ve ben hergün biraz daha sorguluyordum hayat denilen hoyrat keratayı.

Derin mevzu , tamam onu bana bağışlama ama acımı da zamanla azaltma, alma.

Susmak çok da fazla çözüme yönelik değil aslında . Haykırmanın lüzum gördüğü vadilerde , özgürlüğün bereket olduğu topraklarda susmak eylemi ile cezalandırılıyorum ve bu kuraklığı getiriyor büyüdükçe küçülen karmaşık dünyama.

Geçer geçer diye kandırılan her ruh belirsiz bir yok oluşu kabul ediyor her seferinde.

Düşüşte olduğum gün sayısı güneşli günlerimden fazla yıl içerisinde.